Ομιλία υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας κ. Γιάννη Βρούτση στη συζήτηση στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό 2015
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με μια γενική παρατήρηση. Σε αυτή την κρίσιμη χρονική περίοδο, ακούγονται πάλι οι γνωστές ανεύθυνες φωνές που θέλουν να θολώσουν, να υποτιμήσουν και να ακυρώσουν ότι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα.
Ότι καταφέραμε όλοι μαζί. Με μεγάλες και επίμονες προσπάθειες. Συνολικά ως χώρα. Και όμως
σκεφτείτε που ήμασταν πριν κάποια χρόνια και που είμαστε σήμερα:
Πριν δυόμισι χρόνια, λοιπόν, ήμασταν ένα βήμα πριν από τον γκρεμό και τον όλεθρο. Σε ένα οριακό σημείο για τη χώρα και την οικονομία.
Σήμερα, είμαστε πράγματι σε ένα εξίσου οριακό σημείο, αλλά προς την αντίθετη, τη θετική κατεύθυνση: Είμαστε ένα βήμα πριν από την οριστική έξοδο από την κρίση.
Αυτό δεν είναι μια μεγάλη πρόοδος; Ας έχουμε τη γενναιότητα να παραδεχθούμε τα πράγματα ως έχουν.
Το μαρτυρούν τα ίδια τα νούμερα. Το πέρασμα της χώρας μετά από 6 χρόνια ύφεσης σε ανάπτυξη.
Το τέλος της εποχής των ελλειμμάτων και το πέρασμα στην εποχή των πλεονασμάτων. Το πέρασμα από την αύξηση στην αποκλιμάκωση της ανεργίας.
Και κάτι ακόμη επίσης σημαντικό. Οι μεγάλες σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας έπιασαν τόπο.
Την Τρίτη στο Υπουργείο Εργασίας θα παρουσιάσω τα ετήσια αποτελέσματα της «ΕΡΓΑΝΗ» για το 2014 σε σχέση με το 2013 τα οποία πιστέψτε με είναι εντυπωσιακά.
Βέβαια, είναι γνωστό ότι είμαστε μια χώρα που δεν διακρίνεται για την ψυχραιμία στο δημόσιο διάλογο.
Περισσεύουν δυστυχώς οι υστερικές υπερβολές, η αφοριστική ισοπέδωση και η πολιτική υποκρισία. Αυτό, όμως, πρέπει κάποτε επιτέλους να σταματήσει.
Αυτό πληρώνει σήμερα η χώρα μας ως τίμημα, την έλλειψη εθνικής συνεννόησης και ομοψυχίας σε κρίσιμα ζητήματα.
Πάρτε παράδειγμα το ασφαλιστικό. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής υποκρισίας που βαραίνει σχεδόν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Που είτε από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, έπαιρνε ή δεν έπαιρνε τις αναγκαίες αποφάσεις.
Είτε από την πλευρά της εκάστοτε αντιπολίτευσης που εμπόδιζε, υπονόμευε τις αλλαγές και με μια ανέξοδη ρητορεία χάιδευε τα αυτιά των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Και δυστυχώς αυτό ως τακτική απέδιδε.
Ήταν κάτι ελκυστικό για τον κόσμο να ακούει μόνο ευχάριστα που μοιραία οδηγούσε στο να μπει «φρένο» και να καταδικάζει την όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια ξεκινούσε.
Το ασφαλιστικό είναι η πιο εμβληματική περίπτωση από τα κρίσιμα ζητήματα της χώρας, στα οποία φαίνεται ότι σήμερα πληρώνουμε την αδράνεια και την αναβλητικότητα του παρελθόντος.
Για θυμηθείτε λίγο τη στάση όλων μας, πολιτικών και κοινωνίας, απέναντι σε αυτό το μεγάλο ζήτημα. Κάναμε ποτέ μια ειλικρινή και βαθιά συζήτηση;
Συζήτηση που έπρεπε να γίνει, επειδή το ασφαλιστικό δεν αποτελεί μόνο ένα κρίσιμο δημοσιονομικό ζήτημα.
Είναι θέμα κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης μεταξύ των γενεών.
Είναι θέμα σεβασμού στους απόμαχους της εργασίας που έχουν πληρώσει τις εισφορές τους και, δικαίως, περιμένουν την ανταπόδοση του μόχθου τους.
Είναι, όμως, και ζήτημα ευθύνης απέναντι στα παιδιά μας, στις νέες γενιές και στο δικαίωμά τους να πάρουν και αυτοί σύνταξη όταν έρθει η σειρά τους.
Για πολλά χρόνια, λοιπόν, στο παρελθόν αντιμετωπίζαμε το ασφαλιστικό με μια λογική «δος ημίν σήμερον» αδιαφορώντας για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις και την τύχη των επόμενων γενεών.
Υπό το βάρος του λεγόμενου πολιτικού κόστους, όλοι αποφεύγαμε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα.
Και κάθε φορά που μεταθέταμε τη λύση του προβλήματος για αύριο, αυτό επανερχόταν αμέσως μετά με δυσμενέστερους όρους.
Υπήρχαν βέβαια σταθμοί -δυστυχώς με τη μορφή εξαιρέσεων- που επηρέασαν θετικά το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας δίνοντας του σημαντικές ανάσες βιωσιμότητας.
Η σημαντική μεταρρύθμιση του 1992, νόμος Σιούφα, αλλά και της μικρότερης κλίμακας -αλλά εξίσου σημαντικές- παρεμβάσεις νόμοι Ρέππα και Πετραλιά, στήριξαν και έδωσαν προοπτική -που πάρα τις λυσσαλέες αντιδράσεις- ψηφίστηκαν και έδωσαν «οξυγόνο» στο σύστημα.
Δυστυχώς όμως άλλες γενναίες παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις -που εάν είχαν προχωρήσει κανονικά και στην ώρα τους, σήμερα δεν θα κάναμε ίσως αυτή τη συζήτηση- έμειναν στα χαρτιά ή εμποδίστηκαν εν τη γενέσει τους.
Γιατί κάποιοι συστηματικά και διαχρονικά έθεταν και θέτουν πάνω από το εθνικό συμφέρον τους μικροκομματικούς τους σχεδιασμούς προσπαθώντας να γίνουν πολιτικά αρεστοί.
Αν αυτό δεν λέγεται πολιτική υποκρισία τότε πώς λέγεται;
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η πραγματικότητα. Τι γινόταν με το κοινωνικό κράτος της χώρας μας;
Για δεκαετίες και σε αυτό τον τομέα επικράτησε η λογική του γνωστού κατακερματισμού που μας οδήγησε τελικά σε ένα πολύ μειωμένης αποτελεσματικότητας κοινωνικό σύστημα συγκριτικά με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Με άλλα λόγια μοιράζαμε χρήματα χωρίς αυτά να πηγαίνουν τελικά στις ευάλωτες ομάδες που τα είχαν ανάγκη.
Και τελικά όσους περισσότερους πόρους δαπανούσαμε για το κοινωνικό κράτος τόσο μεγάλωναν οι ανισότητες και η αναποτελεσματικότητα των πολιτικών μας.
Το τέλος του 2014 και το πέρασμα στο 2015 βρίσκει τη χώρα μας να έχει κάνει πράξη τη μεγαλύτερη κοινωνική μεταρρύθμιση στη νεότερη ιστορία της.
Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα ήδη εφαρμόζεται πιλοτικά με επιτυχία σε 13 δήμους. Συγκεκριμένα, μέχρι σήμερα οι δικαιούχοι από τις προσωρινές επιλεγμένες αιτήσεις ανέρχονται σε 25.642.
Στόχος μας αποτελεί το μάζεμα όλων αυτών των πόρων - που σκορπούσαμε ανεξέλεγκτα - κάτω από την ομπρέλα του Υπουργείου Εργασίας.
Και οι πόροι αυτοί πιστέψτε με είναι αρκετοί ώστε να υπερκαλύψουν την ανάγκη της καθολικής εφαρμογής του προγράμματος σε όλη τη χώρα.
Για το ασφαλιστικό, τι να πρωτοπούμε;
• Για τις ανισότητες και τις προνομιακές εξαιρέσεις που δημιούργησαν ένα κατακερματισμένο σύστημα, οικονομικά δαπανηρό και κοινωνικά άδικο;
• Για το χάος των 40.000 σελίδων με ασφαλιστικές ρυθμίσεις και των 5.436 σχετικών νόμων, υπουργικών αποφάσεων και εγκυκλίων;
• Για το ότι τα εφάπαξ που δίνονταν σε πολλές περιπτώσεις υπερέβαιναν κατά 50, 60 και 80% τις εισφορές που είχαν στην πραγματικότητα καταβληθεί;
Στερώντας ουσιαστικά χρήματα που ανήκαν στις επόμενες γενιές.
• Για το ότι οι επικουρικές συντάξεις δίνονταν «με το μάτι και το ζύγι», ακόμη και με υπεύθυνες δηλώσεις, επειδή κανείς δεν ήλεγχε εάν πράγματι είχαν δοθεί εισφορές;
• Για το ότι κάθε χρόνο διέρρεαν από το σύστημα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε «μαϊμού» συντάξεις; Σε συγγενείς αποβιωσάντων, σε χήρες που ξαναπαντρεύτηκαν, σε δήθεν αναπήρους;
• Για το ότι ουδέποτε γίνονταν διασταυρώσεις μεταξύ αυτών που δήλωναν οι εργοδότες ως εισφορές στις Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις και αυτών που στην πραγματικότητα κατέβαλλαν στα ταμεία;
• Για το ότι -επειδή δεν υπήρχε για δεκαετίες οργανωμένο και συγκροτημένο σύστημα- η είσπραξη των εισφορών και των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τα ταμεία ήταν εν τέλει κάτι που εναπόκειτο στο πατριωτισμό και το φιλότιμο επαγγελματιών και επιχειρήσεων;
Πλήρωνε όποιος ήθελε, ότι ήθελε και όταν ήθελε!
• Για το ότι ήδη από τη δεκαετία του 1920 και 1930 είχαν επιβληθεί φορολογικές επιβαρύνσεις υπέρ τρίτων – οι λεγόμενοι κατ’ ευφημισμό «κοινωνικοί πόροι» - προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι συντάξεις ολίγων - που είχαν όμως ισχυρές προσβάσεις στο πολιτικό σύστημα - από την υπόλοιπη κοινωνία;
• Και όλα αυτά οδήγησαν η κρατική χρηματοδότηση -η πρόσθετη χρηματοδότηση, πέραν από τις εισφορές εργαζομένων και επιχειρήσεων- έφτασε συνολικά τα 201 δις ευρώ από το 2000 μέχρι σήμερα. Σκαρφαλώνοντας, έτσι, από το 4,03% του ΑΕΠ το 2000 στο 10,07% το 2011. Με αποτέλεσμα η κρατική συνεισφορά να αποτελεί το 55% των συνολικών συνταξιοδοτικών δαπανών.
Έχετε αντιληφθεί ότι εάν τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε αυτές τις σημαντικές διαρθρωτικές και οργανωτικές αλλαγές, αυτό το «συμμάζεμα» και «νοικοκύρεμα», θα κατέρρεε το ασφαλιστικό; Θα έσκαγε η βόμβα;
Με όλα αυτά τα κακώς κείμενα για δεκαετίες εμείς επιλέξαμε όχι μόνο να συγκρουστούμε αλλά και να τα διορθώσουμε.
Συνειδητά επιλέξαμε να αναλάβουμε αυτό το μεγάλο πολιτικό κόστος.
Και πρώτα από όλα το σύστημα επικουρικής ασφάλισης και τα εφάπαξ
- Διορθώσαμε αδικίες και στρεβλώσεις
- Κλείσαμε «τρύπες» του ασφαλιστικού συστήματος, σταματήσαμε οριστικά τη γέννηση νέας παραβατικότητας στο μέλλον. Ότι βγαίνει σήμερα στην επιφάνεια είναι παλαιές περιπτώσεις, για τις οποίες αναζητούνται και ευθύνες και επιστροφές χρημάτων.
- Ενισχύσαμε την εισπρακτική ικανότητα του συστήματος, τόσο με τη δημιουργία του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ) όσο και με την πραγματοποίηση έξυπνων και στοχευμένων διασταυρώσεων. Ακόμη και σε περιοχές που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν ελεγχθεί, όπως η εργασία ήδη συνταξιούχων, οι συντάξεις χηρείας, τα οικογενειακά επιδόματα των συντάξεων, κ.λπ.
- Σώσαμε την επικουρική ασφάλιση και τα εφάπαξ από βέβαιη εξαφάνιση, με έναν αντικειμενικό συντελεστή βιωσιμότητας και αλληλεγγύης που εξασφαλίζει ότι και οι νέες γενιές θα λάβουν παροχές και ότι ο προϋπολογισμός και οι φορολογούμενοι πολίτες δεν θα χρηματοδοτούν πλέον ποτέ στο μέλλον τα ελλείμματα και τις συντάξεις άλλων.
Ενδεικτικά θα σας αναφέρω εξοικονομήσεις που πετύχαμε μέσα από την εφαρμογή των νόμων, από διασταυρώσεις και συμψηφισμούς που δεν είχαν γίνει ποτέ στο ασφαλιστικό μας σύστημα, πάνω στις αρχές της δικαιοσύνης και της διαφάνειας.
Και όλες αυτές οι εξοικονομήσεις που θα ακούσετε επιστρέφουν στα ασφαλιστικά ταμεία στηρίζοντας τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
* Οι «μαϊμού» -εικονικές συντάξεις που πλέον δεν υπάρχουν- τα τελευταία 15 χρόνια κόστισαν 5 δις ευρώ
* Με τις μηνιαίες ηλεκτρονικές διασταυρώσεις ΑΠΔ και των τραπεζών εξοικονομούμε 280 εκατ ευρώ
* Με την ενοποίηση των επικουρικών ταμείων και την ενσωμάτωση του στην ΑΠΔ εξοικονομούμε 50 εκατ ευρώ
* Με την «προεκτύπωση» στις φορολογικές τους δηλώσεις των βεβαιώσεων σύνταξης εξοικονομήσαμε 80 εκατ. ευρώ από την φοροδιαφυγή συντάξεων.
* Με το ολοκληρωμένο πλαίσιο αυτοματοποιημένου συμψηφισμού επιστροφής φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ με οφειλές προς τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης εξοικονομούμε 50 εκατ ευρώ
* Με τους συμψηφισμούς πάσης φύσεως, πληρωμών, επιδοτήσεων, αποζημιώσεων, επιχορηγήσεων και δανειοδοτήσεων σε δικαιούχους - οφειλέτες ασφαλιστικών οργανισμών εξοικονομούμε 100 εκατ ευρώ
* Με τις διασταυρώσεις των οικογενειακών επιδομάτων σε συνταξιούχους με ήδη ενήλικα τέκνα εξοικονομούμε 16 εκατ ευρώ
* Με τις διασταυρώσεις των συντάξεων χηρείας εξοικονομούμε 80 εκατ. ευρώ.
* Με τη διασταύρωση των συνταξιούχων που εργάζονταν και δεν το έχουν δηλώσει. Ήδη διασταυρώθηκαν τα αρχεία του «ΗΛΙΟΣ» με την «ΕΡΓΑΝΗ» και τα αποτελέσματα δυστυχώς επιβεβαιώνουν τους φόβους μας καθώς αφορούν χιλιάδες περιπτώσεις
Τώρα, ας αναφερθούμε σε δυο επιμέρους ζητήματα για τα οποία γίνεται συζήτηση το τελευταίο διάστημα.
Πρώτον, οι περιπτώσεις εργαζομένων που βγαίνουν στη σύνταξη σε χαμηλότερα από τα γενικά ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης.
Το έχω πει ήδη αρκετές φορές, ότι εκτός από ειδικές ευαίσθητες περιπτώσεις -όπως βαρέα και ανθυγιεινά, άτομα με αναπηρία κ.λπ.- όλα τα υπόλοιπα αποτελούν «πολυτέλεια» για τις δυνατότητες του ασφαλιστικού και πρόκληση για τους υπόλοιπους εργαζομένους.
Τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «ΗΛΙΟΣ» που δυστυχώς δεν γνωρίζαμε για δεκαετίες είναι αποκαλυπτικά:
το τετράμηνο Σεπτέμβριος – Δεκέμβριος 2014, το ποσοστό των νέων συνταξιούχων γήρατος ηλικίας κάτω των 62 ετών που βγήκαν στη σύνταξη αποτελούσαν το 76,33% (για το δημόσιο) και το 64,34% (για το ΙΚΑ).
Και ειδικά για τα ευγενή ταμεία που έχουν συγχωνευθεί στο ΙΚΑ (υπάλληλοι τραπεζών, ΔΕΚΟ, κλπ) το αντίστοιχο ποσοστό που βγαίνει στη σύνταξη κάτω από τα γενικά όρια ανέρχεται στο 91,96% του συνόλου!
Και ερωτώ: σε ποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει τόσο μεγάλο μερίδιο συνταξιούχων κάτω από τα γενικά ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης;
Απαντώ: σε καμία άλλη, μόνο στην Ελλάδα!
Όμως, το τονίζω, δεν πρόκειται να κάνουμε κανέναν απολύτως αιφνιδιασμό, ανατρέποντας οικογενειακούς προγραμματισμούς, διατηρώντας ταυτόχρονα όλες εκείνες τις ειδικές περιπτώσεις που επιβάλλεται είτε λόγω του ειδικού επαγγέλματος τους είτε λόγω της αναπηρίας τους να έχουν διαφορετική ευνοϊκή αντιμετώπιση.
Αυτοί δεν θίγονται! Έτσι και αλλιώς, ο νόμος 3863 του 2010 προβλέπει τη σταδιακή μείωση και εξάλειψη όλων αυτών των «προκλητικών» αποκλίσεων.
Δεύτερον, ο απαιτούμενος χρόνος εργασίας για τη λήψη κατώτατης σύνταξης. Γνωρίζετε ότι εργαζόμενοι με μόλις 15 χρόνια εργασία εξασφαλίζουν την κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ που σε αρκετές περιπτώσεις υπερκαλύπτει το ποσό της σύνταξης με 7.000 ημερομίσθια ακόμα και έως 10.000 ημερομίσθια για κατηγορίες χαμηλόμισθων εργαζομένων;
Αυτό δεν αποτελεί μια μεγάλη στρέβλωση; Αυτό δεν είναι αδικία; Αυτό δεν οδηγεί κατευθείαν στην αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, αμέσως μόλις συμπληρωθούν τα 4.500 ένσημα γιατί δεν συμφέρει να εργάζεται κάποιος περισσότερο;
Είναι σωστός ο προβληματισμός για τις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα στην αγορά εργασίας, ιδιαίτερα για εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν τη θέση εργασίας τους.
Για αυτό το λόγο ούτε εδώ αιφνιδιάζουμε ούτε αγνοούμε τη δύσκολη πραγματικότητα, η όποια νομοθετική πρωτοβουλία θα αφορά πλήρως όσους συνταξιοδοτηθούν μετά και πέρα από δυο δεκαετίες.
Για συντάξιμο χρόνο από 15 έως 20 χρόνια ασφάλισης, οι ασφαλισμένοι δεν θα χάσουν τα ένσημα τους, θα λαμβάνουν σύνταξη με ανταποδοτικό τρόπο. Θα πάρουν όσα χρήματα έχουν δώσει, χωρίς να χαθεί ούτε ένα ευρώ.
Άφησα για το τέλος τις πιο κρίσιμες διαπιστώσεις:
Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα μας είναι δημόσιο, καθολικό και διανεμητικό. Και έτσι θα παραμείνει.
Αρκεί να επιμείνουμε με συνέπεια και μεθοδικότητα σε αυτό το δρόμο της εξυγίανσης. Και αν προσέξουμε σαν κόρη οφθαλμού την εξέλιξη της συνταξιοδοτικής δαπάνης στο μέλλον.
Με έχετε ακούσει πολλές φορές να λέω ότι το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας στηρίζεται πλέον σε σταθερές και υγιείς βάσεις. Σήμερα μου επιτρέπετε να πω και κάτι επιπλέον.
Με τις μεταρρυθμίσεις που έχουν συντελεστεί τα δυόμιση τελευταία χρόνια, αλλά και από προηγούμενους νόμους -όπως ο ν.3863/2010- μπορούμε να πούμε για πρώτη φορά με σχετική βεβαιότητα ότι το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας κινείται σε περιβάλλον βιωσιμότητας.
Από τα αποτελέσματα των αναλογιστικών μελετών που διεξάγει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή και τα οποία βρίσκονται σχεδόν σε ένα τελικό στάδιο ολοκλήρωσης, προκύπτουν τα εξής:
1. Το ασφαλιστικό μας σύστημα δεν χρειάζεται πλέον δομικές αλλαγές.
2. Το ασφαλιστικό μας σύστημα -ακόμη και υπό τις πιο συντηρητικές μακροοικονομικές και δημογραφικές υποθέσεις που έχουν δοθεί από τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τηρώντας απόλυτα τη μεθοδολογία και τους προβλεπόμενους κανόνες- φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι κινείται σε περιβάλλον βιωσιμότητας, όπως δείχνουν οι μακροπρόθεσμες προβολές έως το 2060.
3. Η βασική υποχρέωση της Χώρας μας, σύμφωνα με το νόμο 3863 του 2010, ώστε το ύψος των δαπανών μέχρι και το 2060 να μην υπερβαίνει το περιθώριο αύξησης των 2,5 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ με έτος αναφοράς το 2009, επίσης φαίνεται να επιτυγχάνεται.
Μια σημαντική επιτυχία που έρχεται να προστεθεί σε όλες τις προηγούμενες.
Όμως, η επίτευξη αυτού του σημαντικού στόχου, η μακροοικονομική ισορροπία και η μακροχρόνια διατήρησή της στηρίζεται σε τρεις βασικές αρχές:
Πρώτον, το ασφαλιστικό να μείνει μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες
Δεύτερον, να διατηρηθεί το σύγχρονο και λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο όπως μέχρι σήμερα έχει διαμορφωθεί και ισχύει ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να κινείται και να βελτιώνεται συνεχώς στην κατεύθυνση της αναλογιστικής δικαιοσύνης και διαφάνειας.
Τρίτον, οι όποιες προκλητικές αδικίες, στρεβλώσεις και ανισότητες όποτε και όταν εντοπίζονται στο μέλλον να αντιμετωπίζονται και να διορθώνονται άμεσα.
Με όλα αυτά το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας περνάει σε μια νέα εποχή, αρκεί βέβαια να μην υπονομευθεί ποτέ ξανά από ανεύθυνες πολιτικές αποφάσεις και συμπεριφορές στο μέλλον, όπως έγινε στο παρελθόν.
Και κάτι ακόμη! Έχουν ήδη περάσει 32 χρόνια από τη θεσμοθέτηση του νόμου 1264/1982. Ενός σημαντικού νομοθετήματος που, στην εποχή του τουλάχιστον, αποτέλεσε θετική τομή στην οργάνωση του συνδικαλιστικού πεδίου στη χώρα μας.
Όμως, η μέχρι σήμερα εμπειρία έχει αναδείξει μια σειρά από οργανωτικά κυρίως προβλήματα και στρεβλώσεις, περιπτώσεις καταστρατήγησης και καταχρηστικής εφαρμογής. Αλλά και αδυναμία να ανταποκριθεί στις σημερινές απαιτήσεις και προκλήσεις της παραγωγής και της οικονομίας.
Το συνδικαλιστικό πλαίσιο χρειάζεται, λοιπόν, φρεσκάρισμα, ανανέωση, ενδυνάμωση. Πέστε το όπως θέλετε.
Μας ενδιαφέρει, ωστόσο, όπως και όλη την ελληνική κοινωνία, η εύρυθμη και οργανωμένη λειτουργία της συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζομένων, η αντιπροσωπευτική συμμετοχή της εργασίας και της παραγωγής στο πλαίσιο της κοινωνικής διαπραγμάτευσης.
Μας ενδιαφέρει, όπως προανέφερα, η καλλιέργεια και εμπέδωση μιας θετικής κουλτούρας κοινωνικού διαλόγου και συνεννόησης η οποία δείχνει τα πρώτα σημάδια πραγματικής ωριμότητας.
Και μια τέτοια εξέλιξη υπηρετείται, αυτονόητα από ένα σύγχρονο, ανοιχτό, δημοκρατικό πλαίσιο άσκησης της συνδικαλιστικής δράσης και έκφρασης, καθώς και της διασφάλισης των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Για αυτό το λόγο, σε καμία περίπτωση, δεν θα επιτρέψουμε να θιγεί ο πυρήνας και οι αρχές αυτού του σημαντικού θεσμικού οπλοστασίου.
Αντίθετα, εκείνο που χρειάζεται είναι η θεραπεία επιμέρους αδυναμιών ή στρεβλώσεων, ώστε να ενδυναμωθούν τόσο οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στη χώρα μας όσο και η απρόσκοπτη ανάπτυξη της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Στο Υπουργείο Εργασίας έχουμε ήδη σχεδιάσει και επεξεργαστεί ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο αλλαγών που θα συμβάλλει στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του συνδικαλιστικού νόμου.
Σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, η Ελλάδα δεν πρέπει να μένει αδρανής. Άλλωστε, αποδείχτηκε πόσο πληρώσαμε ακριβά το τίμημα της αδράνειας και της αναβλητικότητας.
Αλλά από την άλλη αποδείχτηκε ότι όταν θέλουμε καταφέρνουμε τα πάντα. Δείτε ότι οι πιο μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που γνώρισε ο τόπος μας έγιναν μέσα σε ένα τόσο πυκνό χρονικό διάστημα 2.5 ετών.
Γκρεμίσαμε στερεότυπα, μύθους και φοβικά σύνδρομα δεκαετιών. Ουσιαστικά αλλάξαμε την Ελλάδα.
Επιβάλλεται λοιπόν, όσο ποτέ άλλοτε, το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, όλοι μας να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και με όρους ομοψυχίας και συνεννόησης να δώσουμε από κοινού τη μάχη για το καλό της πατρίδας.
από noreply@blogger.com (naxios .blogspot.com)
μέσω Naxios Το πρώτο blog των Κυκλάδων
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου